Persoonlijk | Dag mijn lieve mama , we zullen je missen!

Ik draag al een tijdje een grote zorg met mij mee. Ik heb er doel berust ervoor gekozen om dit nu pas met jullie lezers te delen. Dit is ook de reden voor mijn grote afwezigheid de laatste tijd. Ben jij benieuwd wat er de laatste tijd heeft afgespeeld in mijn leven? Lees dan veder!

Door één verandering veranderd je hele leven, niemand wil op 18 jarige leeftijd één van zijn of haar ouders verliezen, jammer genoeg geldt dit wel voor mij. Nooit meer haar aanwezigheid, haar goede advies of haar gezelligheid. Ik weet dat ze heel erg trots is op ons gezin en dat ze lang geen afscheid wilde nemen maar op 1 oktober overleed mijn moeder aan kanker.

Eind april werd het duidelijk dat mijn moeder kanker had, en dat ze nooit meer beter zou worden. Dit was een kei harde klap in je gezicht en meteen staat je hele wereld op zijn kop. Deze dag werd ook bekend dat ze long, lever en botkanker had en dat ze waarschijnlijk niet meer lang te leven zou hebben.Er zou ook geen enkele medicatie zijn om haar leven te kunnen redden, alle hoop was meteen weg.

In 2012 heeft ze ook kanker gehad, toen was er spraken van een melanoom in haar arm, dit was ontstaan door een bloedende moedervlek, ze is toen meteen geopereerd en de dokters zeiden dat ze waarschijnlijk helemaal schoon was, ook stond ze onder controle maar niets is wat het lijkt.Achter af blijkt dat ze nooit beter geweest is en dat het sinds die tijd nog steeds door gewoekerd is.Maanden van ziekte en ziekenhuis opnames kregen de we mogelijkheid om haar leven te verlengen.Begin mei gaven de dokters haar nog maar 6 weken te leven, mijn moeder is altijd een vechter geweest en had altijd hoop ondanks dat we wisten wat voor afloop dit zou hebben, ze is een levens genieter, klaar voor de dood was ze zeker niet. Door deze medicatie werd ze ook weer opgenomen in een ander ziekenhuis, deze medicatie zou haar leven rekken, maximaal 6 maanden.Van deze medicijnen werd ze enorm ziek maar ze deed het voor haar gezien, ze wilde ons niet in de steek laten want zo zag ze dat. De laatste maanden is een hele zware tijd geweest voor ons als gezin,  vrije tijd, vakantie, tijd voor school of voor andere dingen was er niet, we waren 24 uur bezig voor haar en met haar.

Je begrijpt natuurlijk wel dat we veel uren in verschillende ziekenhuizen hebben door gebracht tot dat het ze ook daar niets meer voor haar konden betekenen. Vanaf deze tijd is ze ieder moment thuis geweest. Opeens besef je hoeveel ze normaal niet deed en met hoeveel plezier.Iedere dag zagen wij haar achteruit gaan, op een bepaald moment wilde ze ook de medicatie niet meer die haar leven ging rekken, ze was er klaar mee, ze was zo ziek van die tabletten dat daar de lol compleet vanaf was. We wisten allemaal vanaf dat moment dat de dood niet lang op zich zou wachten. Iedere dag genoten wij van elkaar als gezin en probeerde we de kleine dingen nog voor haar leuk te maken. Op 1 oktober overleed ze. Onze missie is geslaagd want wij hebben haar heel lang thuis kunnen houden en dat was niet altijd even makkelijk, ook is ze thuis opgebaard geweest.Vanaf april stond voor ons de tijd stil, we waren 24 uur mantelzorger geworden van haar.Iemand zo zien lijden doet gewoon pijn en zo veel mensen die je niet begrijpen of steunen.Gelukkig heeft ze heel veel lieve kaartjes mogen ontvangen van mensen die wel mee leefde.Ook zijn er banden hechter geworden met bepaalde mensen die nu voelen als familie.

Nu alles achter de rug is en de uitvaart voorbij is voelt het raar. Er is een lege plek thuis maar ook in je hart die nooit meer opgevuld kan worden.Ook voelt alles nog zo onwerkelijk ondanks dat je er bijna 5 maanden naar toe geleefd hebt.Er is gewoon zo veel gebeurd, eigenlijk valt alles gewoon niet samen te vatten in dit artikel. Ik denk dat je mij pas echt begrijpt als je het zelf mee maakt. Langzaam komt er steeds meer het besef dat ze bij veel dingen nooit bij kan zijn bijvoorbeeld het halen van de diploma’s, rijbewijs, vriendjes, trouwen, kinderen krijgen , eerste woning, samen wonen, gewoon te veel om op te noemen.Opeens is een heel hecht gezin uit elkaar gerukt.Dat mensen schelden met deze ziekte kan en wil ik niet begrijpen. Wat bezielt je dan? Mama heeft vaak gezegd hoe trots ze op ons was en hoe wij dit allemaal voor elkaar hebben gekregen. Ook vond ze het heel leuk om te zien hoe onze blogs groeide en hoeveel mensen onze blogs bezochten. Wij vertelde er graag over en ze vond het heerlijk om er naar te luisteren. Apen trots was ze daarop zeker als we vertelde dat iemand een samenwerking wilde beginnen.

Ook begon ze de laatste dagen van haar leven in te zien dat ze ons niet in de steek liet.Zelf zei ze tegen ons dat ze op reis ging naar de overkant en dat ze naar oma ging die begin februari overleed. Ondanks het verdriet zijn we blij want nu heeft ze rust en geen pijn meer. En ze zal altijd bij ons zijn in ons hart en ooit zullen we weer samen zijn daar geloof ik in.